बर्नबी माऊंटनचा हाईक झाल्यावर पुढचा शनिवार रविवार पावसात गेल्याने कुठे जाता आलं नाही. पण त्यानंतरच्या शनिवार रविवारी परत चांगलं उन पडणार होतं. त्यामुळे मग हाईकच्या दृष्टीने शोधाशोधी सुरू केली. शशी आणि कस्तुरीचे दुसरे कार्यक्रम ठरलेले असल्याने त्यांना जमणार नव्हतं. इथे वसंत  ॠतू सुरू झालेला असला तरी आजुबाजूच्या अनेक डोंगरांवर अजूनही बर्फ आहे. त्यामुळे आम्ही एखाद्या बर्फ असलेल्या ट्रेलवर जावं का असा विचार करत होतो. पण 'ऑलट्रेल.कॉम' तसच 'व्हॅंकुअर ट्रेल'  वेबसाईटवर संमिश्र माहिती दिसली. म्हणजे काही जण म्हणे 'स्नो स्पाईक्स' असलेले बुट वापरा, काही जण म्हणे साधे ट्रेकिंग शुजपण चालतील. काही ठिकाणी ट्रेलच्या दिशादर्शक खुणा गायब झाल्या आहेत असंही वाचलं. आमचे आम्हीच असताना उगीच बर्फातलं साहस करायला नको वाटायला लागलं. शिवाय आठवडाभर ऑफिसमध्ये बरीच दमणूक झालेली असल्याने एखादा लहानसा हाईक करावा असं वाटलं. मग अश्या "आखुड शिंगी - बहू दुधी" अटींमध्ये बसणारा बेलकारा रिजनल पार्क मधला 'जग आयलंड ट्रेल' बरा वाटला. जाऊन येऊन ५.५ किलोमिटरच्या ह्या ट्रेलवर साधारण ३०० मिटरची एकूण चढाई होते. तसा हा सोप्या प्रकारातला आहे. ट्रेल चालून गेलं की आपण इंडीयन आर्मच्या किनार्‍यावर जाऊन पोहोचतो आणि तिथून समोर 'जग आयलंड' नावाचं बेट दिसतं म्हणून ट्रेलचं नाव 'जग आयलंड ट्रेल'.  हे बेलकारा रिजनल पार्क आमच्या घरापासून उत्तर पूर्वेला आहे. योगायोगाने ह्यावर्षीचे आत्तापर्यंतचे तिनही हाईक हे आमच्या घरापासून उत्तर पूर्व दिशेला असणार्‍या परिसरातच होते पण गेल्यावर्षी मात्र आम्ही ह्या बाजूला एकदाही आलो नव्हतो.

शनिवार सकाळी दहा वाजता निघायचं म्हणत होतो पण निवांत उठून ऑमलेट-ब्रेडचा ब्रेकफास्ट करेपर्यत साडे अकरा वाजले. खाऊन झाल्यावर झोप यायला लागली आणि मग आता जाणं रद्द करावं की काय असं वाटायला लागलं. पण मग आळस झटकून उठलो आणि तयारी करून निघालो. हा ट्रेल 'डॉग फ्रेंडली' असल्याने ज्योईला पण घेऊन जायचं होतं पण अंतर कमी असल्याने फार तयारी करावी लागली नाही.

गुगल मॅप बेलकारा पार्कच्या पार्कींग लॉटमध्ये घेऊन गेला पण आम्ही ज्या रस्त्यावरून गेलो त्या बाजुचं गेट बंद होतं. तिथे समोर दोन बायका गाड्या लावत होत्या. आम्ही काही विचारायच्या आधीच त्या म्हणाल्या की हे दार बंद आहे, तुम्ही मागे मुख्य रस्त्याला लागा आणि उजवीकडे पार्कच्या प्रवेशद्वारातून आत जा की मग तुम्ही पार्कींगमध्ये पोहोचाल. आणि ह्या सगळ्याचं एकूण अंतर होतं ८ किलोमिटर! जवळचं दार बंद ठेऊन लोकांना एव्हडा मोठा फेरा मारायला लावण्यामागचं कारण काय ते कळलं नाही.

पार्कींगच्या जवळच पिकनीक एरिया  आहे. परिसर सुंदर आहे. किनार्‍याजवळ मस्त मोठी हिरवळ आहे. त्यावर अनेक ठिकाणी बसायला बाक तसचं पार्टी करायला गझिबो आहेत.  स्वच्छ सूर्यप्रकाश असल्याने आज बरीच गर्दी होती. एका मोठ्या ग्रुपची आऊटडोर पार्टी सुरू होती. शिवाय काही जण बार्बेक्यू करत होते. 

थोडावेळ तिकडे घालवून आम्ही ट्रेलची सुरुवात शोधून काढून चालायला सुरूवात केली. सुरुवातीला थोडा चढ गेल्यावर नंतर चढ उताराचा रस्ता आहे. हा डॉग फ्रेंडली ट्रेल असल्याने बरीच कुत्री येतात आणि त्यामुळे पार्कमध्ये जागोजागी आपल्या कुत्र्यांनी केलेली घाण उचलण्यासाठी प्लॅस्टीकच्या पिशव्या ठेवल्या आहेत. कुत्र्याची शी पिशवीने उचलून वेगळ्या ठेवलेल्या कचर्‍याच्या डब्यात टाकून द्यायची. काही जण मात्र त्या भरलेल्या पिशव्या इकडे तिकडे ठेऊन देत होते. पिशव्या जंगलात इकडे तिकडे ठेवण्यापेक्षा ती घाण न उचलणं एकवेळ परवडलं! 

दोन्ही बाजूला दाट झाडी असल्याने छान वाटत होतं. एक छोटी टेकडी चढून उतरली की मग बीच येतो. रस्त्यात अनेक कुत्री भेटली, त्यामुळे ज्योईची एकदम मजा झाली. भेटणार्‍या प्रत्येक कुत्र्याबरोबर त्याला खेळायचं असतं.  इथे घराजवळ फिरवताना कधी कधी कुत्रेमालकांना घाई असली की कुत्र्यांना खेळता येत नाही पण इथे तसं नसल्याने सगळे थांबून खेळू देत होते. चढावर काही काही ठिकाणी लाकडी पायर्‍या केल्या आहेत. साध्या ट्रेलपेक्षा ह्या पायर्‍या जास्त त्रासदायक वाटतात! 

तार सुरू झाल्यावर अचानक झाडीतून समुद्राचं दर्शन झालं!  हळूहळू उतरून किनार्‍यावर आलो. समोरच जग आयलंड दिसत होतं. 

 भरपूर गर्दी होती. ज्योईला पाण्यात खेळायला फार आवडत नाही. त्यात तो जरा पाण्यात पाय घालायचा प्रयत्न करत होता पण लाटा आल्या की पुन्हा पळून जात होता. किनार्‍यावरच्या कुत्र्यांचं एकमेकांना भुंकून साद घालणं सुरू होतं. आम्ही जरावेळ वाळूत निवांत बसलो. कुठून तरी एक तरूण तरूणी कयाकींग करत किनार्‍यापाशी आले. तो मुलगा आधी उतरला, त्याने स्वतःची कयाक पाण्याबाहेर काढली , मग त्या मुलीची ओढली. थर्मास मधून आणलेली कॉफी त्याने तिला दिली आणि मग स्वतः प्यायली. थोडावेळ टाईमपास केला आणि पुन्हा निघाले. ती मुलगी स्वत:च्या कयाकमध्ये बसली ह्याने तिला आत ढकललं आणि मग हा निघाला. मी म्हंटलं ही एव्हडी कयाकिंग करू शकते मग हिला स्वत:चं स्वतः आत बाहेर करायला काय झालं ? तर शिल्पा म्हणे  ते  अजून "तुज्यासाठी कायपन!" मोडमध्ये असतील..  आपल्यासारखं नाही !

इथे पॅसिफिक नॉर्थ वेस्टात कायमच समुद्राचं किंवा कुठल्याही जलाशयाचं पाणी प्रचंड गार असतं.  पण बीचवर आल्यासारखं आम्ही पाण्यात हात पाय बुडवून आलो. शास्त्र असतं ते! पाणी खूप गार होतं पण आलेल्या एका ग्रुपमध्ये पाण्यात डुबकी मारायची पैज लागली. एक डुड ते आव्हान स्विकारून कपडे उतरवून खरच पाण्यात डुबक्या मारून आणि थोडं पोहून आला. नंतर बाहेत येऊन कुडकुडत होता. 

सुमारे पंधरा वीस मिनीटांनी ज्योई खूपच वसवस करायला लागल्यावर आम्ही परत निघालो.

परतीचा प्रवास बर्‍यापैकी आरामात झाला. ज्योईला खेळायला अजून दोन-चार कुत्री भेटली आणि तुज्यासाठी कायपन!" मोडमधलं अजून एक जोडपं भेटलं. ह्यात तो मुलगा त्या मुलीला पाठूंगळी घेऊन बराचसा ट्रेल चालून आला ! मघाशी लागलेल्या लाकडी पायर्‍या आता उतरून यायच्या होत्या. चढण्यापेक्षा उतरणं नेहमीच जास्त त्रासदायक वाटतं. तसच ह्या पायर्‍यांचंही झालं.  आल्यावर आजून एक गंमत दिसली ती म्हणजे कुत्र्यांना पाणी पिण्यासाठी हे वॉटर पाऊट. त्यांच्या उंचीला येईल अशापद्धतीने ह्याची रचना होती. शिवाय आपल्याला पायाने पाण्याचा नळ दाबता येईल अशी सोय, त्यामुळे हात लावायला नको. ज्योई आधी वहातं पाणी पाहून घाबरला पण नंतर एकदम गटागटा पाणी प्यायला!

 

गेल्या आठवड्यात ह्या वर्षीच्या हायकिंग सिझनचा श्रीगणेशा करून झाल्यावर लगेच पुढचा शनिवार रविवारही बिनपावसाचा, स्वच्छ सूर्यप्रकाशाचा आणि इथल्या मानाने जरा गरम (म्हणजे २४ डि.से.) हवा असलेला येणार होता. शुक्रवारी शिल्पा एकटीच लाँग सायकलींग राईडला जाऊन आली होती त्यामुळे पुन्हा लगेच हाईक करण्यापेक्षा कुठल्यातरी वॉटरफ्रंटला जावं का असं वाटत होतं. पण हा पहिला गरम सप्ताहांत असल्याने सगळीकडे गर्दी होईल असं वाटून तो बेत रद्द केला आणि ते बरच झालं! नंतर पेपरमध्ये सगळ्या समुद्र किनार्‍यांवर प्रचंड गर्दी झाली होती असं वाचलं! कोविडच्या बातम्या आणि आकडेवारी वाचून फार लांब जावसं वाटेना, मग अगदी आमच्या 'बॅकयार्डा'तच असलेल्या बर्नबी माउंटनवर चढाई करायचं ठरवलं. आम्ही वँकुअरला आल्याआल्या आमची कस्तुरी, शशी आणि काव्याशी ओळख झाली होती. त्यांच्याबरोबर आम्ही गेल्यावर्षी दोन हाईक केले. शशी तर एकदम एक्सपर्ट हाईकर आहे आणि दर आठवड्याला हाईक करतो. त्यांचा काही प्लॅन नसेल तर त्यांना विचारू म्हणून शिल्पाने त्यांना फोन केला. शशीचा प्लॅन ठरला नाही त्यामुळे ते यायला तयार झाले.

गेल्या आठवड्यातल्या हाईकला आम्ही ज्योईला घेऊन गेलो होतो पण आज दहा किलोमिटरपेक्षा जास्त अंतर असल्याने त्याला न्यायचं नाही असं ठरलं. त्यामुळे त्याचं डे-केअर उघडल्यावर त्याला तिकडे सोडलं आणि मग आम्ही साडेदहा वाजता बर्नबी माउंटन पार्कमध्ये पोहोचलो. ज्योई डेकेअरमध्ये मजेत रहातो. तिकडे त्याला बाकी कुत्र्यांबरोबर दंगा करता येतो! आम्ही बर्नबी माउंटनच्या पार्किंग लॉटमध्ये पोहोचलो तेव्हा बरीच जागा रिकामी होती. मागच्या वर्षी फॉलमध्ये आलो होतो तेव्हा पार्किंग शोधायला खूप त्रास झाला होता. त्या वेळी झाडांची पानगळ नुकतीच सुरू झाली होती पण आत्ता मात्र वसंताचा सुंदर फुलोरा फुलला होता.

 हे पार्क जवळजवळ शहरातच आहे. ह्या डोंगरावर एका बाजूला हे पार्क आहे, तर दुसर्‍या बाजूला सायमन फ्रेजर युनिव्हर्सिटीचा परिसर आहे. ह्या डोंगराची उंची ३६६ मिटर असून ह्यावर जवळजवळ २८ किलोमिटर लांबीचे ट्रेल आहेत. ह्या हाईकचं अजून एक वैशिष्ट्य म्हणजे आपण डोंगराच्या वरून चालायला सुरूवात करतो, मग खाली उतरतो आणि मग पुन्हा वर चढून सुरुवात केली तिथे पोहोचतो. आधी उतरणे आणि मग चढणे हा प्रकार जरा वेगळा वाटतो.

आम्ही पार्कींगमध्ये आलो आणि मागोमाग शशी, कस्तुरी आणि काव्याही आलेच. कोव्हिडमुळे त्यांना आम्ही सुमारे दहा महिन्यांनी भेटलो. पार्कींग जवळाच्या हॉरयझॉन रेस्टॉरंटच्या मागून जाणार्‍या पॅंडोरा ट्रेलने वर जाऊन पुढे ट्रान्स कॅनडा ट्रेलला लागलो. इथून थोडं पुढे गेल्यावर ऑक्टोपस म्युरल लागलं. ते म्युरल म्हणजे पाण्याच्या टाकीवर स्थानिक चित्रकारांनी चितारलेलं छान चित्र आहे. इथे 'सिटी ऑफ बर्नबी' स्थानिक चित्रकारांना अशी चित्र, शिल्प तयार करायला उत्तेजन देते. त्यानिमित्ताने शहर सुशोभिकरणही होतं. 

ट्रान्स कॅनडा ट्रेलला डावीकडे वळल्यावर एक दहा-बारा मिनिटे चालले असू नसू तर झाडीमधून 'बुरार्ड इनलेट' ( म्हणजे पॅसिफिक समुद्राचा व्हँकुअर परिसरात जमिनीत घुसलेला पट्टा. ह्याला खाडीच म्हणता येईल बहुतेक!) ची सुंदर दृष्य दिसायला लागली. खाली व्हँकुअर बंदराचा परिसर, जाणा-येणार्‍या मोठ्या बोटी तसच आज स्वच्छ सुर्यप्रकाश असल्याने स्थानिकांच्या लहान बोटी असं छान दिसत होतं. 

पहिले तीन-साडे तीन किलोमिटर एकसलग उतार होता. पुढे पॉवर लाईन ट्रेलचा फाटा गेल्यावर मात्र उतार एकदम वाढला. पुढच्या फक्त एका किलोमिटरमध्ये आम्ही सुमारे दिडशे मिटर खाली आलो. इथे ट्रेलवर वाळू-मुरूम असल्याने चालायलाही त्रास होत होता. खाली पाण्याजवळ पोहोचल्यावर 'सनकोर रिफायनरी' लागली आणि तिकडे ट्रेल सपाट झाला.  इथून पुढे अडीच किलोमिटर ट्रेल अगदी टळटळीत होता. जराही झाडांची सावली नाही आणि शेजारून हायवे! एकीकडे रिया आणि काव्याच्या 'हॅरी पॉटर' बद्दल गप्पा सुरू होत्या. थोडं पुढे रस्त्यात 'बाईक पार्क' लागलं. माऊंटन बाईकवरून कसतरी करायची हौस असणार्‍यांसाठी चांगली सोय केली आहे. 

बाईक पार्क गेल्यावर आता हळूहळू चढ सुरू झाला. जरा झाडांची सावली आल्यावर आम्ही जरा ब्रेक घेतला. तशी फार दमणूक होणार नाही हे माहित असल्याने फार खाणं आणलं नव्हतं. बरोबरची बिस्कीटं, सुकामेवा खाऊन पाणी प्यायलं. आता इथून पुढच्या ट्रेलचं नाव 'वेलोड्रोम ट्रेल' होतं. मी रिया आणि काव्याला 'वॉल्डमॉट ट्रेल' सांगून चिडवून घेतलं! थोडं पुढे गेल्यावर एकदम खडा चढ सुरू झाला. आधी उतरलेलं सगळं आता भरून काढायचं होतं. आता आम्ही वळून दुसर्‍या बाजूला आलेलो असल्याने बुरार्ड इनलेटच्या अजून आतला परीसर म्हणजे 'इंडीयन आर्म'चा परिसर दिसायला लागला.

ट्रेल वळून पुढे गेला आणि आता डोंगरमाथ्यावर पोहोचण्यासाठी पाचशे पायर्‍या चढायच्या होत्या. कस्तुरी सध्या छंद म्हणून फ्लाईट ट्रेनिंग घेते आहे. हा चढ चढताना तिने तिचे विमान उड्डाणाचे अनुभव सांगितले. एकंदरीत ते सगळे अनुभव ऐकायला भारी वाटलं! 

सगळ्या पायर्‍या आणि उरलेला थोडा चढ चढून आम्ही तीन-सव्वातीन तासांनी पार्किंगच्या जवळच्या 'प्लेग्राऊंड ऑफ गॉड्स'च्या परिसरात पोहोचलो. इथे खूप उंच उंच लाकडी शिल्पं आहेत. ही सगळी शिल्पं 'सिटी ऑफ बर्नबी' ला जपान मधल्या 'कुशिरो' ह्या शहराने भेट म्हणून दिली आहेत. ही दोन शहरं 'सिस्टर सिटीज' आहेत. (तिथली ही माहिती वाचून मला एकदम 'ब्रेमेन सर्कल' आठवलं!)  अमेरिकेतल्या मूळ रहिवाशांना जसं 'नेटीव्ह अमेरिकन' म्हणतात तसं कॅनडातल्या मूळ स्थानिकांना 'इंडिजिनियस' म्हणतात. काही इंडिजिनियस लोकं पुढे जपानातल्या बेटांवरही स्थलांतरीत झाली. त्यांच्या सन्मान करण्याच्या हेतूने 'प्लेग्राऊंड ऑफ गॉड्स' तयार केलं आहे. 

इथे मस्त मोठी हिरव़ळ आहे. आज एकदम स्वच्छ सूर्यप्रकाश असल्याने आणि हवाही त्यामानाने गरम असल्याने खूप लोकं उन्हं खातं, वाचत, गप्पा मारत तसच मुलं आणि कुत्र्यांबरोबर खेळत बसली होती. काही जणं बरोबर खाणं पिणं आणून छान पथार्‍या पसरून बसले होते. आम्हीही थोडावेळ सावलीत बसून गप्पा छाटल्या आणि मुलींनीही खेळून घेतलं.

एकंदरीत साडेदहा किलोमिटर चालणं आणि ३९१ मिटरची चढाई (elevation gain) असलेला हा हाईक एकदम छान आणि सुटसुटीत झाला. नंतर असं वाटलं की ज्योईला आणलं असतं तरी चाललं असतं. घराच्या एकदम जवळ असल्याने त्याला घेऊन पुन्हा एकदा करता येईल!